PRRRRR! NIE TAK SZYBKO! CZ.7

Witam, moje słoneczka <3 
Dawno mnie nie było, tęskniliście? 
Ja tak!
Ogólnie, to jestem obecnie na zadupiu życia, dlatego tak trochę byłam nieobecna, ale teraz dzielna GinGin ma już stały internet i może wrócić z przytupem ;p 
A tak wgl, te vkooki to miała być mini seria na 5 rozdziałów - obecnie mamy 7, a ja dopiero rozwijam akcję. 
Wszystko przez was, za dobrze mi się to pisze xDDDD


~GinGin



- Taehyung, przestań, okej? To do ciebie niepodobne… - mruknął zniesmaczony Jin, przyglądając się uważnie poczynaniom przyjaciela.

- O co ci chodzi? – odburknął V, nie przerywając swojego zajęcia.

- Stary, nigdy w życiu nie widziałem, żebyś to robił.

- Wyolbrzymiasz.

- Nie wyolbrzymiam, Tae. Kiedy ty niby ostatnio sprzątałeś? – spytał, a potem postanowił sobie zrobić kawę. Oczywiście miał ochotę na wino, ale niestety – magiczny napój aż tyle czaru nie miał, by samu się uzupełniać, a po wczorajszym wieczorku, jaki sobie Seok urządził, barek młodszego całkowicie opustoszał. No, ale jak mógł nie opustoszeć, skoro Jin akurat trafił na maraton swoich ulubionych filmów w telewizji? Bo kto normalny byłby zdolny do oglądania „Szkoły uczuć”, „Niebezpiecznych związków” czy „Gwiazd naszych wina” bez owego wina?! No, na pewno nie on, dusza wrażliwa i przeżywająca każdy możliwy dialog, gest czy scenę.

- Nie zaczynaj dzisiaj ze mną – odpowiedział i dalej czyścił podłogę. Starszy miał rację, blondyn o tym wiedział – nigdy mu się nie zdarzyło pastować czy myć kafelek, wymieniać firanek, polerować szklanek, od tego miał w końcu sprzątaczkę! To jednak nie zmieniało faktu, że teraz musiał się czymś zająć, a obiecał sobie niedawno, że nie będzie zapijał swoich problemów, ani wyżywał ich na innych ludziach. Skoro jakiś debilny głos rozsądku zakazał mu uwalniania emocji poprzez najłatwiejsze metody, Tae postanowił je wyładować na czymś mało wrażliwym i nie stawiającym się – durna podłoga w kuchni wydawała mu się odpowiednio stabilna psychicznie, by przyjąć na siebie jego gniew, spowodowany rozmową z Jungkookiem. Nie potrafił się uspokoić, przez cały dzień o tym myślał! Jak Kookie mógł go tak po prostu zbyć? Jak mógł nie odpowiedzieć? Jak mógł być taki chłodny? Te pytania ciągle zaprzątywały głowę blondyna, doprowadzając go tylko do większego obłędu, oraz do idealnie śliniącego domu - ze wszystkiego można wyciągnąć pozytywy, prawda? Nie, nie prawda! Bo aktor miał w dupie efekty swojej pracy, fakt, że jego starszy przyjaciel wparował mu do świeżo wyczyszczonego przedpokoju w zakurzonych butach, na oknach zostały jebane smugi, bo pomylił płyny i zamiast tego do szyb, użył tego do czyszczenia drewna. Miał to gdzieś. Miał gdzieś wszystko wokół, oprócz jednego chłopaka, który dzisiaj przegiął wszystkie możliwe granice. Okazał brak zaufania do aktora, zranił jego i ich związek, oraz po prostu go wkurwił!

- Hej, Tae! Czy ty płaczesz? – Jin od razu odłożył swoją filiżankę i podbiegł do V. Klęknął przed nim i wziął tę kupkę nerwów w ramiona. Taehyung, jak na zawołanie, rozpłakał się jak małe dziecko, przytulając  do starszego, jak do swojej mamy. – Ciiii, spokojnie. Tae…

- J-jin…- zaszlochał młodszy – Ja, ja… Ja nie chcę, żeby on coś przede mną krył! On mi nie ufa! A ja chceeeee – zajęczał żałośnie.

- Wiem, spokojnie. Jutro masz lekcję jazdy, no nie? Pogadaj z nim o tym. Powiedz, jak się poczułeś, co cię boli. Jungkook jest mądry, zrozumie. – Seok był pewny swojej racji. Poznał Jeona, widział, jak zajmuje się jego przyjacielem. Jeśli mu nie powiedział, to musiał mieć powód. Zapewne, bardzo poważny i wymagający od niego dużo odwagi i czasu, żeby komukolwiek go wyjawić.

- S-spróbuję. Ja tak bardzo go…. Go…

***

Kim zamknął drzwi samochodu i założył  sportową torbę na ramię. Wziął głęboki wdech i zaczął szukać swojego chłopaka po stajni. Od wczorajszego wieczoru złapał trochę odwagi i determinacji, żeby raz a porządnie pogadać z Jeonem, wyjaśnić mu wszystko na spokojnie i poprosić jeszcze raz o odpowiedź, dlaczego tak się wtedy zachował. Przeszedł całe podwórze, porozglądał się pomiędzy końmi na padoku i poszedł do kantorka z narzędziami, jednak Jungkooka nie znalazł. Taehyung szybko wszedł na schody, prowadzące do małego pokoiku, gdzie Kookie czasem sypiał, gdy był zbyt zmęczony po pracy, żeby jechać do domu. Szybko pokonał dystans i bez pukania otworzył drewniane drzwi. Jego oczom ukazało się zwykłe, stare łóżko, przykryte czerwonym kocem, a na nim leżący sobie szatyn, wpatrujący się beznamiętnie w sufit. Tae przeklął w myślach, no bo dlaczego nawet w tak poważnych i stresujących sytuacjach, ten seksowny burak musi być taki perfekcyjny? No po cholerę mu to! V czasem miał wrażenie, że ta wizualna idealność go wręcz przeraża, że przebija nawet jego wygląd, a to już podchodziło pod kodeks karalny! Młodszy po prostu… No ludzie! Piękne, lśniące włosy, pełne usta, wyrzeźbione ciało, przykryte tylko spodniami dresowymi i białą bluzką, co jeszcze bardziej podkreślało jego... Wszystko! V zrobił krok do tyłu z wrażenia i dopiero wtedy Jungkook go zauważył. Wpatrywał się w aktora przez chwilę, a potem rozłożył ramiona, chcąc zaprosić chłopaka do przytulenia. Kim natychmiast zmienił tor myślenia, widząc w spojrzeniu bruneta coś smutnego, rozżalonego. Jego serce pękło na milion kawałków widząc ten wzrok, dosłownie się roztrzaskało, niczym lustro Sue za każdym razem, kiedy ta przed nim staje.

- Jungkookieee – jęknął żałośnie i szybko usiadł na mężczyźnie okrakiem, a potem opadł i wtulił się mocno w jego tors, chcąc mu jakoś pomóc. Jakkolwiek. Pierwszy raz poczuł coś tak dziwnego, czego wcześniej nie doświadczył – chęć zaopiekowania się młodszym, chęć uchronienia go przed złem swoim ciałem, chęć pocałowania go i dania mu bezpieczeństwa. Nie rozumiał tych uczuć, czasem miał takie przejawy przy mamie czy Jinie, ale  nigdy nie tak mocne i nasilone w jednej sekundzie.

- Taehyung – mruknął cichutko i przytulił blondyna mocno do siebie, milcząc przez kolejne parę minut. Bardzo trudno mu było się zebrać, jeszcze trudniej podjąć decyzję, a powiedzenie o tym chłopakowi podchodziło pod najtrudniejsze zadanie w jego życiu. No dobrze, było na drugim miejscu, a o pierwszym miał właśnie aktorowi powiedzieć. – Czy… Czy możemy dzisiaj odpuścić sobie jazdę?

Kim zamarł. Jungkook nigdy nie odpuszczał mu jazd, absolutnie nigdy. Byli ze sobą ponad dwa miesiące, V mógł więc dobrze zauważyć, jak Kookie odpowiedzialnie traktuje swoją pracę, jak ją kocha i się przykłada. Nawet gdy Kim przyszedł do niego w króliczych uszkach, z lubrykantem w ręce, Jeon kazał mu pierw pojeździć na koniu, tylko po to, żeby potem wszedł na innego, bardziej przez niego lubianego. Jeśli proponował odpuszczenie lekcji, to musiało stać się coś bardzo ważnego.

- O-oczywiście – szepnął i spojrzał na szatyna, który nadal wpatrywał się w sufit, jakby w nim czegoś szukał. – Co się stało?

Jeon ponownie nie odpowiedział, dalej bijąc się z myślami. Tak cholernie się bał. Nigdy nie musiał o tym nikomu mówić, nigdy nawet nie czuł takiej potrzeby. Ale Tae miał cholerną rację – jeśli chcą stworzyć razem coś pięknego i mocnego, on musi być z nim szczery.

- Byłem wpadką – brunet zagryzł wargi, bo wiedział, że teraz już nie będzie odwrotu. Aktor lekko uniósł głowę, by na niego spojrzeć.

- Wpadką?

-Wpadką. Wiesz, moi rodzice byli młodzi, kupili tanie gumki, no i wiesz…

- Och… - Tae zmarszczył brwi, analizując te słowa - Wiesz, wielu ludzi na świecie tak powstało, chyba nie ma się czym przejmować…

- Wiesz, ja się nie przejmowałem, ale oni owszem. To było świeżo po ich studiach, kiedy zainwestowali w pewną upadającą firmę związaną z sprzętem sportowym. Wiadomo, pobrali kredyty, pożyczki, pracowali po nocach. Mieli wielkie marzenia. I kiedy powoli zaczęło im się układać, mama zaszła w ciążę. - Zawiesił się na krótką chwilę, bo te wspomnienia naprawdę bolały. - Nie mogli sobie pozwolić na dziecko, Tae. Byłem ich błędem, kulą u nogi.

- Nie chcieli cię…? – dopytał już lekko spanikowany Taehyung, czując nieprzyjemne ukłucie w okolicy klatki piersiowej.

- Nie. Znaczy, wiadomo, gdy się urodziłem to mnie kochali, dlatego też oddanie mnie do domu dziecka nie wchodziło w grę. Rozumiesz? To nie tak, że żałowali, ale musieli się zająć tym, czemu postanowili poświęcić życie.

- Więc co zrobili? – Blondyn mechanicznie zbliżył twarz do tej młodszego i pogłaskał go noskiem po policzku.

- Podrzucili mnie dziadkom, uznali to za najlepszą opcję. Na początku miałem tam siedzieć parę miesięcy, aż nie ogarną firmy. Ale wiesz, potem biznes zaczął się rozrastać, pojawiały się możliwości, sponsorzy, kontrakty, współprace. Nie mogłem im przeszkadzać, więc z paru miesięcy, wyszło całe życie – powiedział, a potem tylko spojrzał na Kima. Jakim cudem znali się tak krótko, a on czuł do niego tak wiele? Tak wiele uczucia, chęci. Mógłby mu oddać wszystko co ma, włącznie z samym sobą, by tylko go uszczęśliwić. – Przyjeżdżali raz na pół roku, na jakieś święta czy dłuższe weekendy, mimo, że mieszkali tylko w centrum miasta i mieli ode mnie z pół godziny drogi.

- To okropne, Kookie… Przykro mi – mruknął niepewnie, obserwując uważnie jego reakcję.

- A mi nie. Znaczy, pewnie, kiedyś bardzo było mi przykro. Wiesz, to nie jest miłe uczucie, gdy idziesz na swoje pierwsze przedstawienie czy mecz, a twoich rodziców tak po prostu na nim nie ma, bo na przykład mają spotkanie z jakimś inwestorem. To bolało mnie wiele razy. Ale teraz już nie boli. – Pokręcił głową, a potem lekko pocałował głowę Tae. - Przestawało boleć z każdym kolejnym rokiem. Dziadkowie dawali mi dużo miłości i wsparcia. Myślę, że gdybym został z rodzicami, byłbym gorszym człowiekiem.

- Rozumiem… A… A jakie masz teraz relacje z rodzicami?

- Świetne, serio. Ich biznes jest już na tyle stabilny, że widujemy się częściej, z resztą teraz sam mogę do nich jeździć. Dogadujemy się, lubimy, bardziej jak przyjaciele niż rodzina, ale mi to nie przeszkadza. Nie chce żywić do nich urazy… Uraza czy nienawiść blokują szczęście w życiu, ograniczają człowieka. Wybaczyłem im, Tae.

- Kookie – szepnął z czystym podziwem. On zawsze żywił złe uczucie w stosunku do ludzi, którzy go skrzywdzili. Nie potrafił odpuszczać czy wybaczać, nie widział w tym sensu. Ale teraz, patrząc na Jeona, który został skopany po dupie, a jest tak silny, mądry i pozytywny, Kim postanowił, że wiele sobie w domu przemyśli i spróbuje również niektórym… Wybaczyć.  – A co z twoimi dziadkami?

-  Nie… N-nie… - Jungkook zagryzł wargi w panice. Podciągnął się do siadu i oparł o ścianę, poprawiając Tae, by wygodnie siedział sobie na nim okrakiem – Oni… No… - dukał jak przerażone dziecko, a potem schował twarz w zagłębieniu szyi swojego chłopaka. - Oni nie żyją.

Aktor spiął wszystkie swoje mięśnie, czując niewyobrażalny smutek, choć nawet tych osób nie znał! Ale co go to obchodziło?! Oni wychowywali bruneta, kochali go, byli dla niego jak rodzice, a teraz ich tak po prostu nie ma?! Jak śmieli umrzeć, do cholery?! Kto im kurwa pozwolił?! Pewnie jakiś nieodpowiedzialny człowiek!

- Kiedy… Umarli?

- Babcia dwa lata temu. Była już stara, rozumiesz. A dziadek… - Młodszy zacisnął palce na plecach V, mając ochotę uciec gdzieś daleko – Ja… Ja miałem dwanaście lat i on… On miał raka płuc. Nic się nie dało zrobić. Umierał powoli i w męczarniach, bo ciągle go czymś faszerowali, wysyłali na badania. Ostatni rok życia cały spędził w szpitalu. Gdy przyszedłem do niego w jego urodziny, by życzyć mu stu lat… Go już… No on… Cały był w rurkach, Tae! Wyglądał, jakby nigdy nie żył, jakby nigdy go nie było. Ale był! On był w moim życiu najbardziej! Przychodził codziennie przed  snem, żeby opowiedzieć mi bajkę na dobranoc, rano wstawał przed czasem, żeby zrobić mi jedzenie do szkoły, był na wszystkich jebanych meczach, przedstawieniach, krzyż mu się łamał, ale on i tak zabierał mnie parę kilometrów dalej, do innej wsi, żebym mógł przez dwie godzinny pobawić się z moim kuzynem! – Jungkook miał już dość powstrzymywania się, więc pozwolił  sobie na cichy płacz w ramię swojego aniołka. - Taehyungieee, ja… Ja nie umiem się z tym pogodzić, ja nie chcę! Chcę, żeby tu był, żeby cię poznał i zobaczył, jak jestem z tobą szczęśliwy. Żeby opowiedział ci jego ulubioną historię, jak babcia chrapała tak głośno przez sen, że raz się obudził i wystraszył. Żeby zrobił ci jego obrzydliwy gulasz, twierdząc, że po prostu nie mamy wszyscy gustu i naprawdę on jest pyszny. Taehyung, ja… Ja…

Kim słuchał całego monologu bardzo uważnie, lekko się uśmiechając. Chłopak przeżył okropną tragedię i nawet V potrafił się w tę sytuację wcielić i zrozumieć jego ból. Ale jednocześnie czuł miłe ciepło na sercu, bo teraz już wiele wiedział - miał pewność, że Kookie mu ufa, że naprawdę bierze go na poważnie, a przede wszystkim… Że może się nim zaopiekować i mu pomóc.

- Hej, spokojnie, bekso! – mruknął i ujął jego twarz. Starł łzy rękawem, a potem mocno pocałował spuchnięte usta bruneta. - Jestem pewny, że gdyby twój dziadek widział, że się tak mażesz, to by ci tyłek przetrzepał. – Lekko uniósł kąciki ust, a potem musnął wargami czoło młodszego. – Jesteś bezczelny, wiesz? Co ty sobie wyobrażasz? Że twój dziadek cię opuścił? Że go tu nie ma? Oczywiście, że jest! Patrzy na ciebie z góry i dokładnie wie, co się dzieje. Nie bądź durnym ignorantem, Kookie.

- Taehyungie… - Źrenice Jeona się rozszerzyły, jakby nagle zobaczył coś bardzo ważnego.

- Nie ma Taehyungie! – zaśmiał się i uderzył młodszego w ramię. - O, sorry! To twój dziadek, nie ja! Swoją drogą, spoko gościu, polubiliśmy się. Tylko powiedział, że mam cię lać na kwaśne jabłko, jak jeszcze raz się rozkleisz, patafianie! Co to w ogóle było?! – Zaczął udawać oburzonego.

Jungkook uśmiechnął się półgębkiem, patrząc na Tae, jak na jakiś cud świata.

- Taehyung…

- No  co?! – Tae uśmiechał się coraz szerzej, a potem spojrzał na sufit, udając, że rozmawia z dziadkiem Kooka. - Co mówisz?! Weź mów głośniej, jesteś trochę daleko! Co?! Aaaaa. Już mu przekażę, dziena, staruszku! –  Blondyn znów wrócił wzrokiem do swojego chłopaka. - Twój dziadek kazał ci przekazać, że masz mnie rozpieszczać, tulić, zawsze się ze mną zgadzać i mocno mnie kochać! – Kim uśmiechnął się dumny z siebie, a zaraz potem zbladł i spoważniał, ponieważ dopiero po chwili zdał sobie sprawę, co on tak naprawdę powiedział i jaką wagę miała owa wypowiedź.  Przestraszył się nie na żarty, modląc się w duchu, by Kookie nie zwrócił na to uwagi.

Jeon jednak  szybko zmienił swój nastrój, z smutnego i sfrustrowanego, na radosny i zadziorny. Bardzo radosny. Wręcz prze szczęśliwy. Uniósł jedną brew, mrużąc przy tym lekko oczy.

- Powtórz to ostatnie – poprosił spokojnie, chociaż jego wnętrzności właśnie wykonywały fikołki. Serce mu biło jak oszalałe, tak się ekscytował. Natomiast V pobladł jeszcze bardziej, ponieważ wiedział, że teraz już nie ucieknie… Chociaż… Są w stajni, może jakby szybko wsiadła jakiegoś konia…

- Czekam – ponaglił go Jungkook, uśmiechając się przy tym złośliwie.

- Ommm… Zawsze masz się ze mną zgadzać? – spytał, udając niewiniątko, powoli wstając z ud Jeona, by jak najszybciej spieprzyć z pola bitwy.

- Nie to było ostatnie – zaznaczył  poważniej, bo naprawdę chciał to już usłyszeć.

- Kookie… Ja… Ja… Ja już nie pamiętam! – pisnął i zerwał się, by jak najszybciej wybiec z pokoju. Nie przewidział tylko paru mało istotnych rzeczy; po pierwsze, nie był wysportowany i nie miał refleksu. Po drugie - Jungkook był wysportowany i miał refleks. Niby to tylko taki szczególik w genialnym planie, a jednak blondyn wylądował plecami na miękkim materacu, przygwożdżony ciałem Jeona. Młodszy przyszpilił jego nadgarstki swoimi dłońmi i patrzył na niego w ten jeden, konkretny sposób; NieZnoszęSprzeciwuLaleczko albo w skrócie GadajDoCholery.

- J-j…Kookie! Ja nie chce! – jęknął, zaczynając się rzucać na wszystkie strony, byleby uciec. Nie miał na to oczywiście żadnych szans, ale wiecie – dumę należało zachować, nawet w momencie swojej klęski.

- Powtórz. Chcę to usłyszeć – powiedział beznamiętnie, wpatrując się w czekoladowe oczy swojego aniołka, chcąc jak najbardziej na nim wymusić te słowa.  

- K-ko…Aish! – Chłopak odwrócił wzrok i posmutniał, bo wiedział, że się pospieszył, że to co właśnie powie nie ma sensu i że… Że… ŻE TO PO PROSTU GŁUPIE! – Eh… Kochaj mnie, Jungkook - mruknął zasmucony i spojrzał na tą cudowną twarz. Ktoś tak brudny, niemiły i niepozytywny jak on, nie zasługiwał na Jeona. Teraz zdał sobie z tego sprawę. Brunet był zbyt radosną, dobrą i kochaną osobą, żeby mógł oddać serce jakiemuś rozpieszczonemu dziecku, które nawet owe rozpieszczenie nie przeszkadzało. – Nie musisz mi odpowiadać, serio. Wiem, że się pospieszyłem, że się dla ciebie nie nadaję, że znamy się za krótko, by mówić o uczuciach i w ogóle. Wiem to wszystko. Nie naciskam na ciebie, ani nic, ja tylko… Ja tylko… - Jego oczy delikatnie się zaszkliły, ponieważ on po prostu nie był gotowy na odrzucenie.