Lustro cz.3 - Wrócisz?

Witam ^^

Przychodzę z kolejną częścią Lustra. Tym razem przejrzałam je dokładnie i mam nadzieję, że zmniejszyłam liczbę błędów do minimum ( Dzięki Martynka ;) ) . 

W tej części już troszkę więcej się dzieje i jest nawet dla Was kilka wskazówek, odnośnie dalszej akcji. 

A czy Wy pamiętacie, że od poniedziałku startujemy z tygodniem shotów? Hmmm ;> Nie, nie zapomniałyśmy. 6 kwietnia blog miał swoją pierwszą rocznicę i z tej okazji, w przyszłym tygodniu, codziennie będą pojawiać się nasze dzieła. 

Jakie shipy się pojawią, możecie zobaczyć z zakładce " pierwsza rocznica bloga". 

Kocham Was mocno <3 

~GinGin

Taehyung uśmiechnął się nieśmiało i powoli usiadł obok Jungkooka. Nie mógł oderwać wzroku od idealnej twarzy szatyna. Dopiero teraz dostrzegł, że na grzywce chłopaka, wyróżniało się kilka fioletowych kosmyków, dodających mu tylko uroku.

-  Przepraszam, ale nie rozumiem- powiedział drżącym z podekscytowania głosem i uniósł kąciki ust. To wszystko wydawało mu się intrygujące i pełne tajemnic, które Tae chciał poznać.

-  Ahhh, to będzie dla ciebie skomplikowane… - Jungkook podrapał się po głowie i spojrzał na morze. V zmarszczył brwi na te słowa. Czy ten chłopak właśnie stwierdził, że Taehyung nie jest w stanie czegoś zrozumieć? – Bo widzisz, ja i cały ten świat należymy do ciebie.

Kolorowowłosy pokiwał głową, jednak to nadal było za mało informacji, by mógł cokolwiek wywnioskować.

-  Em, to tak jakby… - zamyślił się, chcąc dopasować odpowiednie określenie. – Jestem twoim królem?

-  Nie, nie. Źle zrozumiałeś. Król to osoba, która rządzi swoim światem, prawda? – tak naprawdę, to nie było to pytanie. Jungkook po prostu chciał sprawdzić, czy V go słucha . Gdy tamten kiwnął głową, chłopak kontynuował - A ty nie rządzisz ani mną, ani niczym tutaj. Znaczy… Rządzisz, ale nie w tym sensie, który znasz. Jakbym miał cię jakoś nazwać, to bardziej niż król pasuje stworzyciel. To dlatego, że nas stworzyłeś, więc to dość logiczne.

Tae zamrugał kilkakrotnie, będąc absolutnie zaskoczonym wypowiedzią rozmówcy. Po pierwsze, sam fakt, że szatyn mu zaprzeczył, był dość szokujący, ponieważ  rzadko był on w sytuacji, gdzie ktoś się z nim nie zgadza. W dodatku chłopak wyjaśnił powód owego zaprzeczenia bardzo mądrze, co trochę zdenerwowało i  jednocześnie zachwyciło kolorowowłosego. Po drugie - fakt, że jest stworzycielem tego wspaniałego świata również wywarł na nim dość duże wrażenie, nadal jednak nie wiedział czy pozytywne, czy negatywne .

Jungkook nie czekał na odpowiedzieć, bo uznał, że nic by nie wniosła.

- I ja, i wszystko, co widzisz, jesteśmy wytworami twojej podświadomości.

- Podświadomości…?

- Tak, podświadomości.

V naprawdę starał się szybko analizować słowa chłopaka i wyciągać z nich jak najwięcej wniosków, ale mieszanka emocji mu to utrudniała. Był naprawdę zaskoczony, nie wiedział nawet, jak powinien się teraz zachowywać, co dopiero ogarniać zawiłe wyjaśnienia Jungkooka, a raczej tematu tych wyjaśnień. Fakt, że przeniósł się do swojej… Podświadomości, był po prostu trudny do przyswojenia. Pierwszy raz w życiu, czuł się naprawdę głupio, bo nie potrafił czegoś pojąć swoim rozumem.

-  Ja… Ja przepraszam, ale nie rozumiem, o co ci chodzi. – powiedział  i spuścił głowę w dół, czując potworne zażenowanie.

-  Bo to trudne – szatyn wyciągnął swoją dłoń i delikatnie pogłaskał V po ramieniu, chcąc dodać mu otuchy.

Gdy ciepła dłoń Jungkooka spoczęła na jego ciele, Tae prawie oszalał. Ten dotyk… Był chyba najlepszym, co go w życiu spotkało.  Taehyung nie miał wątpliwości, że chłopak jest magicznym stworzeniem i właśnie rzucił na niego jakieś specjalne zaklęcie. Wzdłuż kręgosłupa przeszedł go cudowny dreszcz, policzki pokryły się soczystą czerwienią, a całe ciało oblały dreszcze przyjemności. V zamknął oczy i zagryzł wargę, by choć trochę uspokoić swoje emocje, jednak było to bardzo trudne zadanie. Im dłużej szatyn go głaskał, tym kolorowowłosy bardziej odpływał w nieznane mu dotąd zakamarki przyjemności. Ten dotyk był jednocześnie kojący i podniecający.

-  Kookie... – mruknął cicho.

Jungkook niechętnie zabrał dłoń z ramienia rozmówcy. Tak długo na niego czekał, że po prostu musiał go dotknąć. Wiedział jednak, że na początku może to wywołać u Taehyunga właśnie takie emocje. Mimo wszystko nie żałował, bo widzieć swojego stworzyciela, który odpłynął myślami gdzieś daleko  z twojego powodu, to nie lada przyjemność i satysfakcja.

Kook poczekał, aż Tae się uspokoi. Po paru minutach V spojrzał na szatyna, dopiero teraz orientując się, co ten przed chwilą powiedział.

-  Ja… Jung…Jungkook przepraszam, nie chciałem… - wydukał.

- Och, nie przejmuj się. Wszystko w porządku. Kookie to takie miłe zdrobnienie, możesz mnie tak nazywać. – Tak naprawdę, Taehyung miał prawo nazywać Jungkooka tak, jak tylko miał ochotę, w końcu chłopak należał w całości do niego. Szatyn wiedział jednak, że na początku trudno mu to będzie zrozumieć, więc nie miał zamiaru wprowadzać go w jeszcze większe zakłopotanie, niż teraz.

-  Um, więc Kookie… - zaczął nieśmiało i poprawił swoją pozycję na łóżku - Czy mógłbyś mi opowiedzieć więcej o tym świecie? Jak go stworzyłem, dlaczego, po co tu jestem i w ogóle? – spytał i zagryzł wargę, chcąc ukryć swoją niepewność. Zawsze był pewny siebie, więc nie chciał pokazać, że Jungkook go tak po prostu onieśmielał.

-  Oczywiście. - przytaknął i obrócił się tak, by lepiej widzieć Tae. - Człowiek ma jakby dwie części rozumu - świadomość i podświadomość. O ile nad świadomością panujesz, czyli na przykład podejmujesz decyzje, masz marzenia, zachcianki, tak nad podświadomością - nie. Ona żyje w twoim mózgu sama i nie możesz jej kontrolować – wziął głęboki oddech i spojrzał na V, sprawdzając, czy do tej pory się nie zgubił. W momencie, kiedy chłopak lekko skinął głową i oparł ciężar swojej głowy na dłoni, zdecydował się kontynuować. - Podświadomość opiera się na wszystkich twoich przeżyciach i myślach, więc im więcej ich masz, tym ona jest bardziej rozbudowa. Tak naprawdę, to twoja podświadomość mówi ci, czego potrzebujesz, by być spełnionym.

Taehyung słuchał uważnie, czasem tylko na sekundę zatapiając  się w pięknych, czekoladowych oczach Kooka. Mimo wszystko, skupił się bardzo mocno, by jak najwięcej zrozumieć.

-Yhym, okej. Czyli ten świat jest tym, czego potrzebuje? – spytał i ściągnął swoją skórzaną kurtkę, odkładając ją na bok łóżka.

-Tak, dokładnie. Twoja podświadomość stworzyła ten świat, by zaspokoić wszystkie twoje potrzeby. Tak wygląda wnętrze twojego umysłu, Tae.

V uniósł kąciki ust. Wiele osób  go tak nazywało, ale to określenie, wymówione przez anielski głos szatyna, brzmiało o wiele lepiej.

- Nie sądziłem, że mój umysł jest taki… - urwał, szukając odpowiedniego słowa, jednak nic nie przychodziło mu do głowy.

- Piękny? – spytał Kook, na co kolorowowłosy kiwnął głową twierdząco. Im dłużej przebywał obok Jungkooka, tym bardziej go lubił i pragnął z nim przebywać.

- Tak, jest niesamowity. – mruknął.

- Musiałeś dużo przeżyć, bo ten świat jest naprawdę rozległy – chłopak uśmiechnął się do rozmówcy i postanowił wyjaśnić jeszcze parę rzeczy. – Pytałeś, jak go stworzyłeś i jak się tu znalazłeś. Otóż każdy ma swój podświadomy świat, ty po prostu stworzyłeś wyjątkowo cudowny. A znalazłeś się tu za pomocą Angora.

V słuchał Jungkooka do czasu, kiedy ten w trakcie wypowiedzi oblizał usta. Owy gest spowodował wyłączenie myślenia chłopca. Po raz kolejny tego dnia, zlustrował sylwetkę szatyna. Idealne ciało, pokryte jedynie cienkim i aksamitnym materiałem. Tae odpływał w krainę lekko nieprzyzwoitych myśli, gdy nagle usłyszał słowo Angor, które szybko sprowadziło go na jakże piękną ziemię.

- Angor?

- Tak, Angor. Specjalny pierwiastek używany od wieków, do przenoszenia ludzi do wnętrza ich umysłów. Jest na waszej planecie od zawsze, tylko mało kto o nim wie. – wyjaśnił Jungkook i przybliżył się do swojego stwórcy. To było dla niego niesamowite - móc siedzieć obok Taehyunga i rozmawiać z nim.

- Czyli ty również jesteś tym, czego potrzebuje? – spytał i od razu się zarumienił. Nie pomyślał przed wypowiedzeniem tych słów. Co się z nim stało? On nigdy się nie rumienił, nie krępował, tymczasem Jungkook absolutnie go onieśmielał.

Szatyn uśmiechnął się do Tae, widząc urocze rumieńce na jego twarzy. To było dla niego takie cudowne, działać w ten sposób  na V i wywoływać u niego takie emocje. Jungkook odczuwał je wszystkie, w końcu należał do jego umysłu.

- Tak. Z jakiegoś powodu twoja podświadomość stworzyła mnie dla ciebie.

***

Rok 2220, 25 Kwietnia

Korea Południowa

Seul, Laboratorium badawcze

Wydział dr. Jina, projekt: Lustro

Jin siedział przed lustrem, którego obecnie strzegły dwa roboty. Naokoło biegało wiele profesorów i strażników, którzy w trybie natychmiastowym znaleźli się w laboratorium. Wszyscy byli  podenerwowani, bo tak naprawdę nie wiedzieli, co mają zrobić w takiej sytuacji. Ari, Miu i Mark starali się odnaleźć Taehyunga za pomocą  chipu, który każdy obywatel Korei musiał mieć wszczepiony w tył głowy. Kai od parunastu minut przeglądał wszystkie badania przeprowadzone na tajemniczym pierwiastku, chcąc jakoś wywnioskować, gdzie chłopak mógł się obecnie znajdować. Chen, człowiek odpowiedzialny za organizację ochrony laboratorium, już od dwóch minut krzyczał na Wonho, ponieważ - według niego - „roboty są źle zaprogramowane, skoro byle kto może wejść do ściśle strzeżonego pomieszczenia”.

A Jin? Jin płakał, modląc się tylko o to, by jego synowi nie stała się żadna krzywda. Miał świadomość, że jeżeli Tae nie wróci, to będzie to wyłącznie jego wina. To on pozwolił mu płakać, chodząc po ośrodku. To on często mówił, że Ari nie należy do grona kompetentnych ludzi w domu i to on dał tej niekompetentnej osobie kartę wejścia, mimo że wcale nie musiał. Jednak ona prosiła, chciała być za coś odpowiedzialna, chciała się wykazać i udowodnić, że potrafi… Ale jednak nie potrafiła i przez nią, Tae znalazł się w niebezpieczeństwie.

Czuł, że zawalił sprawę. Co gorsza, nie był w stanie nic zrobić. Powinien teraz pomagać swoim pracownikom w znalezieniu chłopaka, tymczasem po prostu siedział bezczynnie, płacząc jak małe dziecko.

Proszę, Taehyung…  Wróć do nas… Proszę… Błagam!

***

Taehyung i Jungkook siedzieli chwilę w ciszy. Nie była ona jednak krępująca, a relaksująca. Kookie patrzył  spokojnie na swojego stwórcę, nie mogąc uwierzyć, że jest taki miły i cudowny. Tae natomiast układał sobie w głowie wszystko, czego się przed chwilą dowiedział.

Po paru minutach szatyn wpadł na pomysł.

- Um, Tae… - Zaczął, a gdy kolorowowłosy odwrócił głowę w jego kierunku, uśmiechnął się szeroko -  Może chciałbyś zobaczyć resztę?

- Resztę? – spytał niezrozumiale.

- Resztę świata – wytłumaczył i podskoczył radośnie na łóżku - To, co widzisz, to tylko mała część.

W oczach Jungkooka pojawiły się radosne iskierki, a V miał ochotę go przytulić. Ten chłopak był idealny. Opanowany, spokojny, mądry, potrafiący wyrazić swoje zdanie. Czasem był seksowny, ale w tym momencie - absolutnie uroczy. Podobał się Taehyungowi, co go dziwiło. Pierwszy raz w życiu ktoś wywarł na nim tak pozytywne pierwsze wrażenie.

- Oczywiście, chętnie – Kiwnął głową i wstał, znów dotykając stopami miękkiego piasku.

Kookie również wstał i ujął dużą dłoń Tae swoją, po czym splótł z nim palce, delikatnie ciągnąc go w stronę lasu, który jego stwórca mijał po drodze do morza.

V lekko zdziwił śmiały gest ze strony szatyna, jednak nie odtrącił jego dłoni. Po pierwsze, Jungkook zapewne nie wiedział, że splatanie dłoni z innym chłopakiem jest dość… intymne? Po drugie, ten dotyk niesamowicie Taehyunga uspokajał i podniecał zarazem, więc nie miał zamiaru rezygnować z takiej przyjemności.

~~

Jak się okazało, podświadomość Taehyunga była naprawdę rozbudowana i ciekawa. Im bardziej zagłębiali się w las, tym bardziej kolorowe były drzewa i krzewy, a także zwierzęta, które nie zachowywały się jak te realne - przychodziły do Tae, by je pogłaskał, zaczepiały go, by zwrócił nie uwagę lub przez chwilę się z nimi pobawił. Najzabawniejsze były białe wiewiórki z fioletowymi oczami, które wyglądały jak dwa świecące kryształy. Zwierzątka wchodziły na ramię chłopaka i trącały swoimi puszystymi ogonami jego nos, czekając, aż ten kichnie.

Kook obserwował to wszystko z uśmiechem, bo V wyglądał na zadowolonego z tego, co widzi i czego obecnie doświadcza. Jeśli on był zadowolony, to i Jungkook był.

Chodzili sobie spokojnie, gdy nagle Tae zauważył intensywnie zielone drzewo z wieloma gałęziami, na których wisiały liczne złote jabłka.

- Wow… - mruknął z aprobatą.

Szatyn, widząc tę reakcję, od razu podszedł do drzewa i zerwał owoc, po czym podał go swojemu stwórcy z wielkim uśmiechem na ustach.

 Tae również się uśmiechnął i wyciągnął rękę, by wziąć jabłko, gdy nagle z nikąd pojawiła się pomarańczowa małpa, która szybko  wyrwała owoc z rąk Jungkooka i pobiegła w głąb lasu, wydając przy tym strasznie irytujące odgłosy.

V stał jak wryty, patrząc na dłoń, na której przed chwilą spoczywał złoty owoc.

- Co to było?! –wrzasnął po chwili – Czy ona…? Dlaczego?!

Nie spodziewał się, że w tym świecie może spotkać go cokolwiek niemiłego. W końcu to jego podświadomość,  świat wytworzony z jego potrzeb, więc takie rzeczy nie powinny mieć tu miejsca.

Nagle go olśniło. Skoro to wszystko to wytwór jest umysłu, to przecież może…

-Małpo! Rozkazuję ci oddać mi jabłko! – krzyknął głośno, patetycznym tonem.

Nic się jednak nie wydarzyło. Nic, prócz gromkiego śmiechu Jungkooka, który aż musiał podeprzeć się drzewa, by z tego wszystkiego się nie przewrócić.

Tae otworzył szerzej oczy i usta. Czy on… Czy Kookie właśnie go wyśmiał? Jego?! Nikt nigdy, oprócz rodziców go nie wyśmiał. Nikt. Na początku ogarnęła go złość, ale zaraz potem ustąpiła ona miejsca satysfakcji. Wydawało mu się, że  Kookie ma gdzieś czy on się na niego obrazi, czy nie. To było… Niesamowite. On naprawdę myślał samodzielnie.

Jungkook śmiał się jeszcze przez jakiś czas, w międzyczasie ocierając łzy, które delikatnie zaczęły wypływać z kącików jego oczu.

- Nieładnie się tak naśmiewać ze swojego stwórcy – burknął, udając obrażonego, choć tak naprawdę sam z siebie się śmiał. Czuł się w tym świecie zupełnie inaczej, niż w realnym. Nawet jego zachowanie go zdradzało. Nie był spięty, ani rozdrażniony – raczej zrelaksowany i chętny do żartowania.

-  Ale sam zobacz! – powiedział Kook i stanął z poważną miną - Małpo! Proszę o zwrócenie jabłka w trybie natychmiastowym! –  przedrzeźniał V, a tamten od razu przestał udawać, że się dąsa.

Tae wybuchł śmiechem. Jak ten chłopak cudownie na niego wpływa. Nawet nie pamiętał, kiedy ostatnio  szczerze się z kimś śmiał. Z kimś, nie z kogoś.

Jungkook ponownie ujął dłoń swojego stwórcy i pociągnął go w kierunku ścieżki.

- Tae – zaczął już trochę spokojniejszym tonem -  Mimo wszystko, muszę coś wyjaśnić. Ten świat daje ci to, czego potrzebujesz, a nie to, czego chcesz. Dlatego Jimin nie wrócił.

- Jimin? – słysząc to imię, V poczuł coś dziwnego w brzuchu.

- Tak, Jimin. Podejrzewam, że to ktoś z twojego świata.

Czyli Jimin w jego podświadomości jest wredną małpą. To by się zgadzało.

Kolorowowłosy uśmiechnął się na tę myśl, po czym wkroczył na białą ścieżkę.

- Czy są tu inne zwierzęta, które mają imię? – dopytał się.

- Tak. – Chłopak kiwnął głową. – Dość daleko, w górach żyją dwa jelenie. Są cudowne. Jin i Namjoon, bardzo majestatyczne zwierzęta.

Taehyung uniósł kąciki ust jeszcze szerzej. To miłe, że jego umysł tak uhonorował jego rodziców.

Szli spokojnie ścieżką, rozmawiając o cudowności tego świata , gdy nagle stanęli przed białymi drzwiami, które unosiły się parę centymetrów nad powierzchnią ziemi, a obok nich leżały buty i kurtka kolorowowłosego.

- Przysiągłbym, że zostawiłem je na plaży – powiedział cicho, mocno marszcząc brwi.

- Och… To może być znak od twojego mózgu, że trochę go  przeciążyłeś i powinieneś wracać – Kook starał się brzmieć spokojnie, ale tak naprawdę nie chciał, by Taehyung go zostawiał. Nie miał nawet pewności, czy kiedykolwiek do niego wróci.

A on  tak bardzo go kochał.

V rzeczywiście czuł się trochę wyczerpany, jednak ignorował to aż do teraz. Podobało mu się tu, w dodatku wiedział, jakie konsekwencje czekają na niego, gdy wróci. Z drugiej strony,  miał wiele rzeczy do przemyślenia. W dodatku to jego własny umysł zasugerował mu, że ma wrócić do swojego świata.

Nieśpiesznie podszedł do butów i je założył, po czym to samo zrobił z kurtką. Stał chwilę, myśląc, jak powinien się teraz zachować. Podszedł do Jungkooka i powiedział cicho

- Dziękuje bardzo, Kookie.

- Och, nie ma za co – odpowiedział i przytulił Taehyunga do siebie, wywołując u niego najprzyjemniejsze dreszcze, jakie w życiu odczuł. - Wrócisz? – spytał z nadzieją. Tae to jego miłość, nie może tak po prostu  zostawić  go tutaj samego.

V nie musiał się nawet zastanawiać, był zbyt zafascynowany tym światem.

- Wrócę najszybciej, jak będę mógł.

Nie chciał, ale musiał, więc oderwał się od cudownego ciała Jungkooka i podszedł do drzwi. Policzył do dziesięciu, starając się uspokoić. Pociągnął za klamkę i jednym ruchem przeszedł przez ich próg.

***

Rok 2220, 25 Kwietnia

Korea Południowa

Seul, Laboratorium badawcze

Wydział dr. Jina, projekt: Lustro

Jin siedział i płakał. Powoli tracił nadzieję, że chłopak wróci, kiedy nagle zobaczył swojego syna, który w ułamku sekundy wyszedł z lustra.

Mężczyzna od razu się podniósł i rzucił na Taehyunga, mocno go do siebie tuląc. Nie mógł poskładać myśli w całość, ani powstrzymać towarzyszących mu emocji. Rozpłakał się jeszcze bardziej, co wcześniej wydawało się mu niemożliwe. Chciał coś powiedzieć, ale nie był w stanie. W tym momencie liczyło się tylko jego dziecko i fakt, że wyglądało na zdrowe i całe. Kolorowowłosy powoli uniósł ręce i również przytulił ojca.

- Panie Kim, przepraszam, ale musimy niezwłocznie zabrać pana syna na badania – powiedział jeden z doktorów, beznamiętnym głosem.

~~

Jin siedział już czwartą godzinę w swoim gabinecie i czekał na swojego syna. Gdy tylko Taehyung wrócił do ich świata, praktycznie od razu został zabrany na badania, a zaraz potem na przesłuchanie. Kim był zły i nawet nie potrafił tego ukryć. O ile badania Tae były konieczne, ponieważ nigdy nie wiadomo, jak taka podróż mogła wpłynąć na jego organizm, tak nie rozumiał, dlaczego strażnicy mu nie odpuścili i niepotrzebnie wymuszali na nim zeznania. Przecież chłopak od razu powiedział, że nie ma pojęcia gdzie był, bo nic nie pamięta. Naprawdę nie pojmował, czego chcieli się dowiedzieć z takiego stanu rzeczy. 

Irytował go również fakt, że w całym laboratorium panował chaos. Profesorowie i doktorzy, zamiast zająć się swoimi obowiązkami, koniecznie chcieli być przy analizowaniu badań Taehyunga, jakby zwierały jakieś niewiarygodne odkrycie. A nie zawierały, bo Ari wyraźnie zaznaczyła Jinowi, że w organizmie jego syna nie zaszły żadne zmiany, oprócz delikatnego podwyższenia temperatury. Oprócz tego, wszędzie biegali monterzy i technicy, którzy zmieniali oprogramowania robotom pilnującym i kody na kartach dostępu.

Miał tego serdecznie dosyć. Chciał tylko, by ci ludzie oddali mu jego dziecko i by mógł pójść z nim do domu.

Po kolejnej godzinie, w końcu drzwi jego gabinetu się rozsunęły, a po chwili w pomieszczeniu pojawił się smutny i przygaszony Tae. Jin szybko przytulił swojego syna do siebie i pogłaskał po głowie.

- Tato, ja… Przepraszam.

Tak naprawdę, V nie żałował. Jednak teraz nie miało to znaczenia. Musiał grać pokornego synka, by uśpić czujność ojca. Miał jeden cel. Wrócić do swojego podświadomego świata i Jungkooka, a by to osiągnąć, musiał działać rozważnie i niespiesznie.

-Tae… Nie możesz – zawahał się, by jakoś dobrać słowa- Nie możesz robić takich rzeczy! Rozumiesz?! To było skrajnie niebezpieczne, nawet sobie nie wyobrażasz, jaka krzywda ci się mogła stać!– powiedział na jednym wdechu i jeszcze mocniej uścisnął Taehyunga. Bardzo się o niego bał. Bał się, że najważniejszej osobie w jego życiu, może stać się coś złego.

-Tak, wiem… Naprawdę, już nie będę. – odparł cicho. No dobrze, może było mu trochę głupio, bo nie chciał wprowadzać swojego ojca w tak zły stan.

- Matko, Tae! – po policzku Jina, spłynęła mała łezka- Tak się bałem! Proszę, mów mi o wszystkim, rozumiesz? I nie oszukuj mnie, ani mojego personelu! Nie rób takich rzeczy, to mogło się tragicznie skończyć!

-Przepraszam, tato. Naprawdę przepraszam.

-Chodźmy do domu, Tae. Musimy obydwoje odpocząć.

***

Rok 2220, 25 Kwietnia

Korea Południowa

Seul, Dom państwa Kim

Taehyung i Jin wrócili do domu wczesnym wieczorem. Gdy tylko przekroczyli próg, od razu zobaczyli Namjoona, który praktycznie rzucił się na syna, mocno go do siebie tuląc. V odwzajemnił gest, mimo wszystko ciesząc się, że jest tak kochany przez swoich rodziców.

- Nigdy więcej tak nie rób. – powiedział Nam pełnym zmartwienia tonem- Mogła ci się stać krzywda! Co to w ogóle za durny pomysł, Taehyung?! – uścisnął chłopaka jeszcze mocniej – Kto tak robi?! Mogłeś zginąć, do cholery!

- Daj spokój, już mu zrobiłem kazanie – mruknął cicho Jin, patrząc na swojego męża.

Młodszy puścił syna i westchnął.

-Nigdy więcej, rozumiesz? Nigdy więcej czegoś takie nie rób.  

Tae odpowiedział cicho, że oczywiście już nie będzie, po czym udał się do swojego pokoju, czując okropne zmęczenie przez wszystkie wydarzenia, które miały miejsce tego dnia.

Namjoon wyprostował się i spojrzał na swojego męża z wyrzutem.

-Mark do mnie zadzwonił i wszystko opowiedział. Jak on się tam znalazł?! – spytał ostro, będąc złym na Jina, za nieupilnowanie syna i narażenie go na niebezpieczeństwo.

-Pokłóciliśmy się i wyszedł z gabinetu. Nie przypuszczałem, że uda mu się tam wejść – Kim miał dość tego dnia, więc pytanie młodszego trochę go zirytowało. Przecież sam tego nie chciał. Wiedział,  że dzisiejszy incydent Tae był jego winą i naprawdę nie potrzebował, by jego mąż mu to jeszcze wypominał. Odłożył swoją teczkę i powoli ściągnął z siebie kurtkę, nawet nie patrząc w stronę rozmówcy.

- To było skrajnie nieodpowiedzialne, jemu naprawdę mogło się coś stać! – wrzasnął, niedowierzając, jak jego mąż może tak lekko o tym mówić. W końcu chodziło o życie ich dziecka.

- Możesz ze mnie zejść? Miałem naprawdę zły dzień i również najadłem się strachu –starszy był u skraju wyczerpania i jego cierpliwość malała z każdą sekundą.

-Nie mogę, bo ty miałeś go pilnować, a tymczasem pozwoliłeś mu łazić po laboratorium! Jak aroganckim trzeba być?! – Namjoon nie wytrzymał i, chcąc podkreślić wagę sytuacji, uderzył mocno pięścią o szafkę, znajdującą się obok niego.

-Dobrze! Wiem! Moja wina! Zostawisz mnie teraz w spokoju?!– spytał żałośnie Jin, ze łzami w oczach. Ostatnio bardzo często płakał, ale starał się to ignorować. Teraz jednak po prostu wybuchnął. Nie czekając na odpowiedź, wyminął Nama i poszedł do sypialni. Miał go dość i chciał, by ten również to zauważył i zmienił swoje zachowanie wobec niego.  Ostatnio naprawdę było między nimi źle.

Namjoon warknął pod nosem i poszedł do salonu, by się odprężyć. Nie lubił się kłócić, ale jeszcze bardziej nie lubił przepraszać za coś, czemu nie był winny.

***

Rok 2220, 1 maja

Korea Południowa

Seul, Placówka kształcenia młodzieży numer 8

Taehyung ostatnie parę dni spędził myśleniu. Ciągle analizował sytuację, która zdarzyła się w laboratorium i próbował uporządkować sobie to wszystko w  głowie. Nie było to jednak proste, bo  im dłużej się nad tym zastanawiał, tym więcej pytań przychodziło mu do głowy,  a na żadne z nich nie znał odpowiedzi. Był tak zajęty myśleniem, że nawet nie miał ochoty opuszczać lekcji, więc pozornie polepszyła się jego relacja z rodzicami. Myśleli oni bowiem, że syn zmienił swoje podejście do świata. Tymczasem V po prostu ignorował rzeczywistość; ignorował nauczycieli jeszcze bardziej, niż miał w zwyczaju do tej pory, ignorował lekcje, obowiązki  i ludzi. Myślał tylko i wyłącznie o jego podświadomości i Jungkooku. Nawet kiedy chciał się oderwać i zająć czymś innym, jego mózg atakował go obrazami Kookiego. To było męczące i nawet V musiał to przyznać. Pierwszy raz w życiu miał dość myślenia. Zaczynała boleć go głowa, a cały jego organizm wręcz kazał mu uciec i znów znaleźć się w tej magicznej krainie. Znów go zobaczyć.

Tae właśnie wychodził ze szkoły, kiedy  nagle obok niego pojawił się Jimin, po czym przytulił go mocno do siebie.

-Cześć, koteczku! Stęskniłem się. Wpadniesz do mnie za godzinę? – spytał Park i przeczesał swoje włosy palcami.

Tego właśnie Taehyungowi było trzeba.

Musiał odpocząć, musiał chociaż na chwilę wyłączyć mózg. To wszystko go po prostu przerastało.

A jest jedna skuteczna rzecz, by przestać myśleć.

- Chętnie – zbliżył się do swojego chłopaka i zaczepnie ugryzł jego szyję. - Mam nadzieję, że pokażesz, jak bardzo za mną tęskniłeś.

Koniec części 3