Rozdział 18 OSTATNI - Mlecz

Kiedy zostaniesz gwiazdą, rozbłyśnij jeszcze jaśniej.
Jeśli już nią jesteś, świeć nam, jak najdłużej.
To nie jest pożegnanie, jeśli po upływie czasu, będziemy potrafili przywitać się uśmiechem.
Świeć jasno, by twój blask mnie dosięgnął. Wtedy się spotkamy...

Minęło pięć lat od kiedy Hoseok zdobył się na odwagę, by wrócić do Korei. Teraz był absolwentem jednej z najlepszych szkół wyższych w Nowym Jorku i wykładowcą na tym uniwersytecie. Weekendami dorywczo udzielał się w bibliotece znajdującej się przy jego dzielnicy. Przez cały ten czas próbował zapomnieć o niezwykłym chłopaku, który odmienił jego życie. Bał się, że jeśli myśli o nim wkradną się do jego umysłu zawładną one całym ciałem, a wtedy się podda. Nie mógł tego zrobić, w końcu obiecał to jasnowłosemu. Jego słowo liczyło się dla niego bardziej niż duma. Nie kontaktował się z nikim, kompletnie porzucił poprzednie życie, czasami tylko dzwonił do swojej matki, by oznajmić jej, że wszystko z nim w porządku. Chociaż wcale tak nie było, w ogóle nie czuł, że żyje, umarł razem ze swoim ukochanym. Jego obecne życie przypominało bardziej wegetacje. Po jednej z rozmów ze swoja rodzicielką dowiedział się, że kupili dom w droższej dzielnicy Daegu i tam się przeprowadzili. Mieszkanie zostawiając jego bratu Seokjinowi i jego żonie. Nie przyleciał nawet na ich ślub, wykręcając się jakiś egzaminem, którego tak naprawdę nie miał. Jednak teraz po pięciu latach musiał wrócić. Chciał pokazać Taehyungowi jak wygląda jego życie po tylu latach, w końcu każdy z nich miał jakieś swoje plany. Jego celem było pójście nad grób młodszego i oznajmienie mu, że spełnił jego marzenia za niego, że coś po nim zostało i mimo, że odszedł serce Hoseoka nadal należało do niego. Jego serce spoczywało w urnie razem z blondynem. Wysiadł z samolotu rozglądając się po lotnisku, przypominając sobie chwilę z roku 2015. Bez żadnego pożegnania porzucił wszystko, tak jak chciał Taehyung. W sali odpraw zobaczył swoją matkę, która ściskała w ręce kartkę z jego imieniem. Czyżby bała się, że nie rozpozna swojego syna? Kiedy tylko jego postać wyłoniła się zza wysokiego mężczyzny, który szedł przed nim, z jej oczu popłynęły łzy. Podszedł do niej, a ona momentalnie porwała go w swoje ramiona. Wtulił się w nią przypominając sobie, jakie ciepło od niej zawsze otrzymywał. Ojciec tylko lekko go uściskał.
- Coś ty zrobił z włosami? – zapytała jego matka.
Jego włosy przybrały teraz ciemno czerwony, prawie bordowy kolor. Pozostawił pytanie bez odpowiedzi. Wsiedli do samochodu i ruszyli w drogę do ich nowego domu. Hoseok wyglądał za szybę przypominając sobie każdą uliczkę miasta, w którym się urodził. Wysiadając z pojazdu uświadomił sobie, że budynek znajduje się w dzielnicy, przy której mieszkał młodszy. Wszedł do środka i odłożył w salonie swoją walizkę.
- Umówiłem się z chłopakami – oznajmił – Mogę wziąć wasze auto?
W ramach odpowiedzi ojciec rzucił w jego kierunku kluczyki. Opuścił mieszkanie, sprawdzając zegarek. Do spotkania z przyjaciółmi pozostała mu równa godzina. Postanowił odwiedzić jeszcze kilka miejsc. Pierwszym był dom młodszego. Zaparkował na chodniku i przyjrzał się posiadłości. Nic się w niej nie zmieniło, może oprócz samochodu na podjeździe. Był ciekawy czy matka Taehyunga nadal tutaj mieszkała, ale nie mógł ośmielić się, żeby nacisnąć dzwonek domofonu. Nagle dostrzegł jak ktoś wychodzi drzwiami wyjściowymi. Była to młoda dziewczyna, może kilka lat młodsza od niego.
- Przepraszam, szukasz kogoś? – zagadnęła go.
Pokręcił przeczącą głową. Jednak po chwili postanowił zadać pytanie.
- Czy pani Kim nadal tutaj mieszka? – krzyknął w jej kierunku.
- Wyprowadziła się stąd pięć lat temu – oznajmiła mu dziewczyna.
Nie chciał wiedzieć nic więcej. Bez żadnego słowa wsiadł z powrotem do pojazdu i odjechał. Kolejnym miejscem, które odwiedził była biblioteka. Przechodząc między półkami pamięć przywoływała wszystkie chwile spędzone z jasnowłosym. Każdy choćby najmniejszy gest, każde wypowiedziane słowo.
- Hoseok – odwrócił się na dźwięk swojego imienia.
Przed nim stała kobieta, którą od razu rozpoznał. Bibliotekarka, która pracowała tutaj w czasach, kiedy spędzał między książkami bardzo dużo czasu. Ukłonił jej się lekko i opuścił pomieszczenie. Wspinał się schodami, tak samo jak tamtego dnia. Jedyne co się zmieniło, to to, że nie ściskał już dłoni młodszego. Pchnął ciężkie metalowe drzwi i chłodne wiosenne powietrze otuliło go. Nie było już kwiatów, nie było ławki, teraz pozostał jedynie pusty dach. Zrezygnowany skierował się do kolejnego miejsca. To też było miejsce z jego wspomnień, ale z tych gorszych. Gdy dowiedział się o chorobie Taehyunga. Cmentarz z gablotkami, które przedstawiały fotografie zmarłych. Szedł pewnie ściskając w dłoniach kwiaty, które kupił kilka chwil temu w najlepszej kwiaciarni w mieście. Jego pewność siebie uleciała w momencie, w której miał przekroczyć próg sali, w której znajdowała się gablota brata blondyna, Namjoona. Hoseok podejrzewał, że grób młodszego nie może być oddalony od jego brata. Jego serce biło niesamowicie szybko, a oczy zaczynały go piec od powstrzymywanych łez. Upadł na kolana wypuszczając tylko jedną słoną łzę. Nie pogodził się jeszcze z jego śmiercią, więc jak miał tam wejść. Nie był na to gotowy i wiedział, że nigdy nie będzie. Pospiesznym krokiem wyszedł z budynku, kwiaty wkładając do kosza. Sprawdzając godzinę podjechał pod ulubiony bar jego i jego przyjaciół. Zauważył Jungkooka, za którym szedł około czteroletni chłopiec. Zanim Hoseok zdążył go zawołać, zniknął we wnętrzu baru. Zamykając samochód podążył w jego ślady. Jak się okazało dotarł ostatni. Cała jego paczka siedziała przy jednym ze stolików pod ścianą.
- Kopę lat, Hoseok – przywitał się z nim Jimin ściskając go.
- Naprawdę dobrze cię widzieć – do powitania dołączył się Jungkook.
Tylko Yoongi siedział z posępną miną.
- Hej – szturchnął go Jimin – obiecałeś, że nie będziesz się na niego gniewał.
Yoongi wstał i podszedł do najlepszego przyjaciela.
- Jak mogłeś mi nie powiedzieć, że wyjeżdżasz? – powiedział oskarżycielskim tonem – Jak mogłeś zniknąć na tyle lat, nawet się ze mną nie kontaktując? – podniósł głos.
Hoseok nie miał nic na swoją obronę, spuścił głowę wpatrując się w swoje buty. Nagle poczuł jak ramiona różowowłosego go oplatają.
- Nawet nie wiesz jak za tobą tęskniłem – usłyszał przy swoim uchu.
Od razu odwzajemnił uścisk.
- Przepraszam – wyszeptał do niego.
- Dobra, dobra, dość tych czułości – Jimin odciągnął Yoongiego sadzając go na krześle obok siebie.
- A to kto? – zapytał czerwonowłosy wskazując palcem na chłopca siedzącego obok najmłodszego z nich.
- To syn Jungkooka – odpowiedział mu bez zawahania Yoongi.
Hoseok o mało co nie zachłysnął się piwem, które pił.
- Syn? – spojrzał na Jimina – Adoptowany? – wyleciało z jego ust.
- Hej! – Jungkook zakrył uszy chłopcu – Nie mów takich rzeczy.
Przyjaciel nie za bardzo wiedział o co w tym wszystkim chodzi. Po chwili wzrok wszystkich przeniósł się na wejście do baru. Wzrok Hoseoka powędrował za nimi dopiero, kiedy usłyszał kobiecy głos.
- Jak mogłeś przyprowadzić do baru naszego syna?
- Eunji – zdziwił się widząc dawną znajomą – Jesteś żoną Jungkooka? – zapytał będąc jeszcze bardziej zdezorientowanym.
- Niestety – burknęła zabierając dziecko na ręce – Miło było cię widzieć – powiedziała i opuściła bar.
Hoseok nadal nie mógł dojść do siebie po przeżytym szoku. Kiedy wyjeżdżał jego przyjaciel był gejem i był szaleńczo zakochany w Jiminie. Bardzo dużo musiało go ominąć.
- Korzystając z okazji – zaczął pewnym głosem Yoongi – Hoseok, czy zostałbyś moim drużbą?
- Bierzesz ślub? – zdziwił się bardzo, ale ucieszyła go ta wiadomość.
Przyjaciel nie odpowiedział. Wyjął z kieszeni marynarki kopertę i podał mu ją.
- Nasz ślub odbędzie w Nowym Jorku – powiedział wyszczerzając się do niego.
Po chwili przetrawił jego słowa.
- Nasz? – wydusił przez gulę, która tkwiła w jego gardle.
- No mój i Jimina – zaśmiał się niższy jakby to była najśmieszniejsza rzecz pod słońcem.
- Jesteście parą? – wybuchł, a jego oczy omal nie wyleciały z orbit.
- Mówiłem wam, że tak zareaguje – powiedział Jungkook.
Cała paczka, oprócz oczywiście Hoseoka parsknęła śmiechem. Takim szczerym i niekontrolowanym, jakiego czerwonowłosy dawno nie słyszał. Pożegnał się z przyjaciółmi chcąc udać się w jeszcze jedno miejsce. Droga dłużyła mu się niesamowicie, chociaż trwała około dwóch godzin, tak jak poprzednim razem. Jednak wtedy ze względu na towarzystwo czas minął szybciej. Zaparkował samochód przy tej samej bramie, co pięć lat temu, ale nie wszedł do środka. Potrzebował do tego klucza, którego niestety nie miał. Jego celem było odtworzenie drogi, którą przebyli z Taehyungiem. Szedł samotnie ulicą pamiętając każdy dotyk, ruch i gest młodszego. Wstąpił do sklepu oczami wyobraźni widząc biegającego blondyna, który kazał mu przymierzać najróżniejsze bluzki, byleby tylko któraś idealnie pasowała do tej, którą on miał na sobie. Otrząsnął się i wyszedł ze sklepu. Zatrzymał się przy malunku na murze, który przedstawiał staruszków. Wierzył, że razem z Taehyungiem mógł dożyć takiej chwili i wtedy byliby nierozłączni. Mogliby obdarzać się miłością każdego dnia. Dlaczego Taehyung chciał, żeby on został jego mleczem? Dlaczego wniknął w niego sprawiając, że wyrósł jako piękny kwiat? Był jego nawozem, dzięki któremu udało mu się wzrosnąć. Jasnowłosy uczynił cud nadając jego życiu jakikolwiek sens i znaczenie. Hoseok ze złością oddalił się z zamiarem jak najszybszego odjechania stąd. Po co w ogóle tu przyjechał? Szedł szybko czując łzy skapujące z jego oczu. Gwałtownie zatrzymał się przy ścianie, na której zapisane były słowa. Od razu odnalazł znaki, które sam napisał. Taetae i Hopi tu byli. Dokładnie pamiętał jak je pisał. Podszedł bliżej dotykając starych znaków. Obok ujrzał kolejny napis, którego z pewnością tamtego dnia nie było. Teraz jestem tu sam. Odwrócił się lekko dostrzegając przechodzącą osobę. Postać przed nim wyglądała jak anioł. Jasne włosy ułożone w artystycznym nieładzie, długie rzęsy rzucające cień na twarz, mleczno-biała skóra przyozdobiona lekkimi rumieńcami na policzkach, malinowe usta idealnie skrojone i kusząco rozchylone. Jego serce zabiło w szaleńczym tempie. Wyciągnął dłoń w kierunku chłopaka, jakby chciał go dotknąć i przekonać się o jego prawdziwości. Może był tylko wytworem jego wyobraźni. Aniołem przysłanym z nieba.
- Taehyung – jego głos rozniósł się echem po ulicy.



Tym oto rozdziałem żegnam opowiadanie "Psia kupa". Bardzo chciałabym Wam podziękować za to, że byliście tutaj ze mną, czytaliście kolejne rozdziały, komentowaliście i motywowaliście mnie do dalszej pracy. Jestem bardzo mile i pozytywnie zaskoczona, że tak licznie się tutaj pojawiliście nie spodziewałam się Was tak dużo, jako, że to moje pierwsze opowiadanie yaoi. Bardzo dobrze się złożyło, że akurat w 2 rocznicę BTS kończę to opowiadanie, przynajmniej pozostanie pamiętna data. Co do mojej dalszej działalności na tym blogu nie obawiajcie się nigdzie się nie wybieram. Możliwe, że ten miesiąc będzie takim, kiedy nie będzie mnie tutaj zbyt dużo. 1 lipca mam obronę i chciałabym się do niej przygotować, ale od razu po obronie zabieram się za nowe opowiadanie, które mam zaplanowane, ponadto w przygotowaniu mam też oneshota o JiKooku. Jeszcze raz Wam dziękuję, mam nadzieję, że spędziliście miło czas czytając to opowiadanie. Do zobaczenia przy kolejnym moim projekcie, mam nadzieję, że spotkamy się w takim samym składzie, a nawet powiększonym :) Kocham Was <33 ~Pattie