Rozdział 2 - Inny

Nic dziwnego, że serce biło mi tak szybko. On był ogniem, a ja podpałką. Mój los został przypieczętowany.

Znajdowałem się na polanie, była tam wysoka trwa, gdzieniegdzie znajdowały się polne kwiatki. Można było zauważyć kilka jabłoni. Ogólnie przyjemny dla oczu widok. Lekki wiatr smagał moimi włosami, przyjemnie było czuć woń łąki, nad głową latały ptaki i podśpiewywały sobie. Siedziałem pod jedną z jabłoni na rozłożonym kocu. Słońce mocno świeciło na niebie i lekko piekło w policzki. Nagle obok mnie pojawiła się postać. Nie potrafiłem określić jego imienia, ale wiedziałem, kim jest. Blondyn o czekoladowych tęczówkach z uśmiechem spojrzał na mnie, a później spuścił wzrok na swoje dłonie.. Chciałem go dotknąć, ale bałem się, że jeśli to zrobię, on się rozpłynie, więc tylko wpatrywałem się w niego. Chłopak nagle podniósł swój wzrok na mnie i przemówił tym samym aksamitnym głosem, jaki zapamiętałem. 

– Kocham cię jak książki… 

Nie dał mi czasu na żadną odpowiedź, bo wstał i zaczął kierować się w bliżej nieznanym kierunku. Nagle odwrócił się i znów przemówił: 

– Ulecz mnie… 

Chciałem się ruszyć, ale nie potrafiłem. Jedyne co mogłem zrobić to stać i wpatrywać się w jego znikającą postać. 

Hoseok obudził się gwałtownie, miał przyspieszony oddech i kropelki potu spływały z jego czoła. Niby był to przyjemny sen, ale jego reakcja była, jakby przeżył koszmar. Kiedy jego oddech się wyrównał, znów zamknął oczy i zasnął. 

Postanowił wyrzucić ze swojej głowy wszystko, co dotyczyło tego chłopaka. Sam nie mógł zrozumieć, co się z nim działo. Znaczenia swojego dziwnego snu nadal nie potrafił rozszyfrować. Rozpoczął się weekend, więc, jak co tydzień, brunet szykował się na imprezę, która odbywała się w pobliskim klubie. Razem z Yoongim zawsze spędzali tam weekendy pijąc, bawiąc się i tańcząc. Sięgnął telefon leżący na biurku, choć początkowo trudno mu było go znaleźć pod stertą porozrzucanych ubrań. Wszedł w szybkie wybieranie naciskając jedynkę i już dzwonił do swojego najlepszego przyjaciela. 

– Mam nadzieję, że jesteś już gotowy na dzisiejszą imprezę, bo zaraz po ciebie schodzę. 

Od zawsze mieszkali w tym samym bloku, co w dużej mierze przyczyniło się do powstania ich przyjaźni. 

Yoongi przez chwilę nie odpowiadał, a Hoseokowi zdawało się, że przyjaciela nie ma po drugiej stronie słuchawki. 

– Yoongi, jesteś tam? – zapytał i tym razem otrzymał odpowiedź. 

– Stary, mi tu z tydzień zejdzie nad tymi lekturami! Wiesz, że chcę iść, ale nie wytrzymam w tej budzie jeszcze roku, więc muszę to zdać. 

Westchnął poirytowany i Hoseok był pewien, że mierzwił teraz swoje włosy, co zawsze robił, kiedy był zdenerwowany. 

– Bez ciebie to nie będzie zabawa – powiedział smutno wyższy brunet. – W takim razie ja też nie pójdę – postanowił. 

– No co ty! – wrzasnął na niego niższy. – Eunji pytała o ciebie. Myślę, że jest tobą zainteresowana. Musisz iść. 

Hoseok westchnął, ale obiecał przyjacielowi, że pójdzie. Zastanowił się chwilę i przywołał w swojej pamięci obraz dziewczyny. Była w jego wieku i chodziła do równoległej klasy. Wzrostem sięgała brunetowi do brody, była zgrabna z dobrym wyposażeniem. Miała długie, przefarbowane na ciemny brąz włosy, typowo azjatyckie oczy i ładnie skrojone usta. Ogólnie była atrakcyjna i Hoseok musiał to przyznać. Nie byłoby tak źle, gdyby mógł ją mieć na jedną noc, bo w bezsensowne związki nie miał na razie zamiaru się pakować. 

Poczłapał do łazienki, by się przygotować. Wziął szybki, orzeźwiający prysznic i wysuszył włosy. W ręczniku zawiniętym na biodrach wrócił do swojego pokoju. Otworzył szafę, wyjął z niej czarne rurki, które od razu na siebie założył, biały t–shirt z jakimś obrazkiem. Spojrzał w lustro i stwierdził, że wygląda przyzwoicie. Starannie zamknął za sobą drzwi pokoju, bo kiedy zostawiał choćby uchylone jego rodzicielka wchodził i zaczynała robić wielkie porządki, co skutkowało tym, że on nic nie potrafił znaleźć. Po drodze zatrzymał się jeszcze w kuchni, by otworzyć lodówkę i wyjąć z niej butelkę wody, którą od razu opróżnił. Jego brat stał nad stołem i kroił warzywa. 

– Dzisiaj też wychodzisz? – zagadnął go. 

Nie odpowiedział, tylko potwierdził skinieniem głowy, nadal pochłaniając zawartość butelki. 

– Myślałem, że zjemy razem. – Wskazał dłonią na warzywa przed nim. 

– Sorry, Seokjin Hyung, ale idę na imprezę. – Zeskoczył z blatu, na którym chwilę temu usiadł i ruszył w stronę drzwi. 

Zdjął z wieszaka czarną kurtkę, nałożył buty i opuścił mieszkanie. 

Klub wcale nie był tak daleko, więc zamiast marnować pieniądze na autobus, postanowił się przejść. Mijał ponure ulice Daegu i zastanawiał się, czy spędzi tu całe swoje życie. Wiedział, że nie jest nazbyt inteligentny i nie ma co liczyć na pójście na studia. I tak jego rodziny nie byłoby na to stać. Był pewien, że od razu po ukończeniu liceum będzie musiał znaleźć pracę albo zgłosić się do wojska. Nie był jeszcze przekonany, co wybierze, ale wiedział, że nie czeka go wspaniałe życie. Tak rozmyślając, przeszedł już kawałek drogi, a przed jego oczami rozciągał się ogromny budynek biblioteki, którą jeszcze wczoraj odwiedził z przyjacielem i w której spotkał przystojnego blondyna. Na samą myśl o chłopaku jego serce zabiło szybciej, ale zignorował to. Bez dalszego rozmyślania minął budynek i poszedł w dalszą drogę, udając się do klubu. W pewnym momencie zatrzymał się, odwrócił i spojrzał jeszcze raz na budynek, co było największym błędem, bo już po chwili zawrócił i zaraz otwierał drzwi biblioteki. Nie wiedział dlaczego to robił. Chciał znów zobaczyć tego chłopaka? To było niedorzeczne, nawet go nie znał. Przez cały czas, kiedy wchodził schodami na piętro, gdzie znajdowała się biblioteka, powtarzał sam sobie, że wcale nie chodzi o blondyna, że nie dla niego tu przyszedł. Pchnął drzwi i idąc w kierunku jednego ze stolików, przejechał wzrokiem całe pomieszczenie i z zawiedzeniem stwierdził, że jego nie było, choć sam przed sobą się do tego nie przyznał. Usiadł i po prostu siedział. Kiedy po kilkunastu minutach bibliotekarki dziwnie spoglądały w jego stronę, wziął z najbliższej półki pierwszą lepszą książkę, położył ją przed sobą i otworzył w połowie. Po jakiejś godzinie bezczynnego siedzenia, nie wcale nie niego nie czekał, poczuł wibrowanie telefonu w kieszeni, dyskretnie wyjął go i spojrzał na otrzymaną od przyjaciela wiadomość: Zaciągnąłeś ją już do łóżka? Przypomniał sobie właśnie, że powinien być w tej chwili na imprezie i uwodzić brązowowłosą dziewczynę. Gwałtownie wstał i już chciał opuścić bibliotekę, kiedy znów usłyszał ten przyjemny dla ucha głos witający się z bibliotekarkami. Momentalnie wbiło go w siedzenie. Poczuł się zdenerwowany i nie wiedział, co ma ze sobą zrobić. Blondyn przeszedł obok niego, udając się do półki w poszukiwaniu książek. Hoseok lekko uniósł głowę znad książki, którą udawał, że czyta. Oszacował chłopaka wzrokiem i stwierdził, że wygląda jeszcze lepiej niż poprzedniego dnia. Miał na sobie dżinsy z dziurami na kolanach, które dobrze eksponowały jego szczupłe nogi, zwykły biały t–shirt, który zatrzymywał się na linii jego pośladków oraz narzucony na to szary, rozpinany sweter długości bluzki. Włosy znów miał w lekkim nieładzie, co sprawiało, że wyglądał dość niewinnie. Brunet szybko spuścił wzrok, kiedy dostrzegł, że jasnowłosy, trzymając w dłoniach stertę książek, usadowił się przy stoliku oddalonym o kilka metrów od tego, przy którym siedział brunet. Kiedy nieznajomy zagłębił się w czytanej lekturze, Hoseok miał doskonałą okazję bardziej mu się przyjrzeć. Znalazł każdy pieprzyk, który znajdował się na twarzy chłopaka, stwierdził, że ma dość duże, lekko odstające uszy. Jego pełne wargi lekko unosiły swoje kąciki , gdy blondyn pewnie czytał coś zabawnego. Hoseoka najbardziej rozpraszały te długie rzęsy, które rzucały cień na twarz nieznajomego. Brunet chciał zobaczyć oczy chłopaka i potwierdzić, czy to on pojawił się w jego śnie. Nie wiedział, ile tak siedział, wpatrując się w niego. Mogło minąć zaledwie pięć minut albo mogła minąć cała wieczność. Coś tak przyziemnego jak czas uleciało w tamtej chwili. Blondyn pochłaniał jedną książkę za drugą. Naprawdę musi lubić czytać – kilka razy przemknęło przez głowę Hoseokowi. Nie liczyło się to, że powinien być na imprezie, że nie odpisał Yoongiemu na wiadomość ani nawet to, że każdy znajdujący się w bibliotece widział, że od przyjścia blondyna nie oderwał od niego wzroku. Teraz to nie miało znaczenia. Jednak wszystko, co dobre, musi zawsze mieć swój koniec. Hoseok usłyszał glos przez znajdujący się nad drzwiami wejściowymi wielki głośnik: 

– Biblioteka zostanie zamknięta za kwadrans. Prosimy wszystkich o opuszczenie budynku do tego czasu. 

Brunet się zdziwił, która musiała już być godzina, że ogłaszano zamknięcie. Wyjął z kieszeni swój telefon i przeraził się. Dochodziła północ, spędził tutaj trzy godziny, jedną godzinę czekając na nieznajomego, kolejne dwie na wpatrywaniu się w niego, który swoją drogą gdzieś się ulotnił. Hoseok rozejrzał się dookoła, ale nie natrafił wzrokiem na niego. Przemieszcza się jak duch – pomyślał i sam wstał od stolika, ruszając w kierunku wyjścia. 

– Czy wypożyczasz tę książkę? – usłyszał za sobą głos i od razu rozpoznał, do kogo należał. Nie wiedział, co ma zrobić. Pójść dalej i udawać, że nie usłyszał czy odwrócić się i po prostu odpowiedzieć. A co, jeżeli chłopak do niego zagadał, bo zorientował się, że cały czas mu się przyglądał i chciał znać tego powód. Postanowił jednak zaryzykować i odwrócił się na pięcie. Jasnowłosy stał, w dłoni trzymając książkę, którą Hoseok przypadkiem zabrał z półki i przez cały wieczór udawał, że czyta. Zaschło mu w gardle, odchrząknął i dopiero wtedy odpowiedział. 

– Nie – tylko tyle zdołał z siebie wykrztusić. 

Jednak chłopakowi chyba to wystarczyło, bo wziął książkę i oddalił się, razem ze stertą innych, w stronę bibliotekarek. Hoseok poczuł jak ciężar z jego wnętrza upadł na podłogę i rozbił się w drobny mak. Miał pewność, że jego twarz cała oblała się purpurą, dlatego szybko opuścił budynek. Dopiero wtedy ochłonął. Co się z nim działo? Czy to znaczyło, że był gejem? Że ten blondyn coś dla niego znaczył? A może to była czysta ciekawość? Może to, że był tak tajemniczy zaintrygowało bruneta? Jedno było pewne, musiał się szybko o tym przekonać. 

Pospiesznym krokiem podążył w stronę bloku, w którym mieszkał. Wsiadł do windy i nacisnął przycisk, który zabrał go na upragnione piętro. Drzwi, przed którymi stanął, nie były jednak drzwiami jego mieszkania, a mieszkania jego przyjaciela. Otworzyła mu matka Yoongiego i, mimo późnej pory, bez pytań wpuściła go do środka. On skłonił się i od razu popędził w stronę pokoju niższego. Kiedy tylko wszedł do środka, zobaczył przyjaciela siedzącego na łóżku z książką w rękach. 

– Hoseok, co jest? Miałeś być na imprezie. 

Chłopak zignorował to, co powiedział Yoongi i podszedł do niego. 

– Wstań na chwilę – rozkazał mu. 

Brunet był zdezorientowany, nie wiedział, o co chodzi przyjacielowi, ale bez narzekań zrobił, co mu kazał. Hoseok okręcił go wokół własnej osi i bacznie zlustrował, na dłużej zatrzymując swój wzrok na jego pośladkach. Chłopak kręcił przecząco głową. 

– Mógłbyś zdjąć spodnie? – zapytał nadal wpatrując się w jego tyłek. 

– Pojebało cię do reszty?! – Odskoczył od niego Yoongi. 

– Proszę cię, tylko na chwilę, muszę coś sprawdzić. 

Yoongi nie był co do tego przekonany, ale ufał przyjacielowi, więc złapał za gumkę od spodni i lekko pociągnął je w dół. Cieszył się, że tego wieczoru zabezpieczył się w bokserki. Hoseok podszedł do niego jeszcze bliżej i bez zbytniej krępacji, położył swoją dłoń na jego pośladku. Niższy chciał odskoczyć, ale postanowił z tym zaczekać i zobaczyć jak sprawy się dalej potoczą. Hoseok ścisnął pośladek, na którym trzymał dłoń. 

– Nie… Nie – powtarzał sam do siebie. 

Zdjął rękę z miejsca, gdzie przed chwilą ją trzymał i odwrócił przyjaciela przodem do siebie. Yoongi rozszerzył oczy, kiedy poczuł dłoń wyższego na swoim kroczu. Już chciał się odezwać, kiedy oboje usłyszeli skrzypnięcie drzwi. Ich głowy powędrowały w tamtą stronę. W drzwiach stanęła rodzicielka Yoongiego ze szklanką soku w ręce. Odłożyła go na szafkę, spojrzała na nich dziwnie, ale nic nie powiedziała i wyszła. Chłopcy odwrócili się w swoją stronę, a dłoń Hoseoka nadal znajdowała się na kroczu jego przyjaciela, lecz szybko ją zdjął. 

– Nie, zupełnie mnie to nie podnieca – powiedział na głos. 

– Może chciałbyś mnie jeszcze pocałować? – zapytał z rozbawieniem Yoongi, zakładając swoje spodnie. 

– A mogę? – Brunet odwrócił się w jego stronę na te słowa. 

– Nie! – krzyknął zdegustowany Min.